مدح و وفات حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها
ماهی و دلگـرمی خـورشید از تو بوده پشت و پناه وحی و توحـید از تو بوده توفیق دین بی‌شک و تردید از تو بوده کمتر سخن در مدح و تمجید از تو بوده بانـوی با خـیـر و فـضـیـلت یا خدیجه! ای دست و بـازوی نـبوت یا خـدیجـه! تـو اولـیـن بـنـیـانـگـذار عــشـق بـودی عـشقـت محـمـد بود و یار عشق بودی پـروانـه‌ای دور مــدار عــشـق بــودی از جان و از دل پـای کار عشق بودی سـرمـایـه‌ات را در دکـان عـشـق دادی عـاشق شدن را تو نـشان عـشـق دادی زن بودی و "مردی" به مردان یاد دادی بانـو! به زن‌ها دیـن و ایـمـان یاد دادی عـاشـق شـدن را به جـوانـان یاد دادی آدم شـدن را هـم بـه انـسـان یــاد دادی گـویـنـد شـغـل انـبـیـا آمـوزگـاری‌سـت شأن شما هم کمتر از پیغـمبران نیست در ظـلـمت شب می‌شدی مـهـتاب بانو مـادربـزرگ حـضـرت اربـاب، بـانو! بعد از تو عـالـم می‌شـود بی‌تـاب بانـو از داغ تــو دردانــه‌ات شـد آب بــانــو بعد از شما دختر شدن هم دردسر داشت خواهر شدن، مادر شدن هم دردسر داشت رفتی و "عام الحزن" شد هر سال بی‌تو احـمـد شـده یک بـلـبـل بـی‌بـال بـی‌تـو زهـرای تو هی می‌رود از حـال بی‌تو روزی همین زهرا؛ ته‌گـودال... بی‌تو آتش به جان‌ها می‌زند با شور و شینش عـالـم بـه هـم ریـزد از داغ حـسـیـنـش گودال و زهرا و حسین و شمر و خنجر یک گام عقب تر چشم‌های خیس خواهر شـمـشـیـر دارد مـی‌بــرد... الله اکــبـر نـاگـاه بـالا مـی‌رود از نـیــزه‌هـا، سـر زیـنب کـنـار قـتـلـگـاه از دور مـی‌دیـد از بس تنش را زیر و رو کردند پاشید سر رفـتـه و از این بـدن چیزی نمانده بر پیـکـرش از پیـرهـن چـیزی نمانده بس نیزه خـورده از دهن چیزی نمانده جز بـوریـا جای کـفـن چـیزی نـمـانـده دار و ندار خـیـمـه‌ها رفـتـه به غـارت این بچه‌ها ماندند و یک رخت اسارت |